bir hüzün akşamında

güneş yavaş yavaş alçalırken ruhuma doğru

bir şeylerin dalgaları kıyıma vururken usul usul

ben

bir deniz kenarında

bir takım şeyler düşünüyorum

bomboş, kirli bir iskele

yosunları dalgaların yönünde sallanmaktan yorulmuş

elimde karanfil kokan bir sigarayla denize bakıyorum

ne eksik ne fazla

bundan başka olan hiçbir şey yok

her şey her şeyi, herkes herkesi unutmuş

bir gemi ilerliyor ağır ağır

nereye varır

içinde kimler vardır

nasıllardır

bilmem

bir şeye benzemeyen

ruhumu yontarak güzelleştirmeye çalışıyorum yıllardır

hoş, daha da berbat ediyorum belki

bilemem

ruhumun görüntüsüne bakacağım bir ayna icat etmedi henüz bilimadamları

ruhunun neye benzediğini

ancak başka

birinin gözlerinden öğrenebilirsin

demişti,

ünsüz ünlü bir şair

bir şeyleri eksilten

sessizce yitip giden bir akşamda

26 sene önce doğduğum aydayız

böyle anlarda 

bir şiir yazılmalıdır elbet

kurala uymalıyız 

keşke ben de her şiir yazan gibi

şair olsaydım

hem belki bir gün

biri de kürsüye çıkıp benim şiirimi okurdu bakarsınız

fonda ezginin günlüğü şöyle haykırıyor kendini rüzgarın insafına bırakmış dalgalara:

“bakakalırım giden geminin ardından,

atamam kendimi denize

dünya güzel…”