en son kendime nerede rastladım bilmiyorum

bulduğum cevaplardan nefret ede ede 

kendimi arıyorum 

varlığını yadırgadığım gerçeklerle sürüklüyorum kendimi bir yerden bir yere 

bir yerlere sürüklenmek oluyor yaşamın adı çoğu kez

yaşamak diyorum ya sürekli

dilimden eksik etmiyorum ya

bir şeylere maruz kalmaktan öteye gitmiyor bu nefes almak faaliyeti 

neyin yaşama sevinci ulan bu diyesim geliyor bazen kendime

sahiden ya, 

neyin yaşama sevinci bu

ölmemiş olmanın elbet

bilir misiniz bilmem 

hazır cevap biriyimdir ben çoğu zaman

özellikle de kendimle konuşurken

her şeye verecek bir cevabım varken susuyorum

her şeye susulacak bir cevabım var

biliyorum

biliyorum da neye yarıyor bu bilmek

hiç

hiç yoktan biraz daha fazlasıyım bu gezegende

-canım ağrıyor geceleri-

ama ne lüzmu var ki şimdi bunları buraya yazmanın

şiir mi olacak bu yakarışın adı

son cümlemi yazıp 

kalemimi kenara koyduğumda

yani söylenecek son sözü söylediğimde

şiir mi olacak dünyaya bıraktığım bu manasız cümleler

yani ben şair mi olacağım şimdi 

aldığım son nefesi atmosfere bıraktığımda 

sanmam

herhangi bir şeyi herhangi bir şey sanacak hafiflikte değilim 

zannetmek yorucu bir faaliyet

benim sol tarafım aksıyor

onbinküsürüncü kez bıkmadan okuduğum

bir alper gencer şiirinde hapsolmuş gibiyim

hapsolmak tutsaklık değildir her zaman

şimdi

demli bir kederi içime çeker gibi soluyorum sokakları

ben kendimi

eve dönüş yolunda içtiğim sigaralarda kaybettim

ben kendimi 

eve dönüş yolunda içtiğim sigaralarla,

kaybettim

ben bir çok şeyi

eve dönüş yolunda içtiğim sigaralarla

kaybettim

ben kendimi

eve dönüş yolunda içtiğim

sigaralarla...