havan aydın
havan umutlu
havan üşüyen çocuk elleri gibi

sol göğsümde alev alev bir kömür sobası yanıyor
kömürlüğü içerimin karalığından

içimdeki çocuğun elleri kir pas
ustasının komutunu dinleyen
tamirci çırağı
yıllardır arızalı yerlerimi onarmaya çalışıyorlar harıl harıl 
tabi bu pek mümkün olmuyor
kirlendikleriyle kalıyorlar


seni görüyorum
iflas ediyor amerikan borsası
bir gülsen
dünya barışı kazanacak
güvercinler kanatlanacak orta doğuda
bir daha tanımayacak çocuklar
ölünecek açlığı
ve
bakışların
göğü seyretmek gibi pazar sabahları


içmişim
kör kütük sarhoşum
diyorum ki
bir gül koparayım saçındaki bahçeden
beni nereye dava ederlerse etsinler

bir kez olsun
eğilip öpeyim yanağındaki çukuru
çünkü
onca şiirinde yanılmış olamaz metin eloğlu

turnalar toparlanmış gidiyor
madenciler kahvaltıya çay demlemiş
ellerinden kömür bulaşıyor zeytinlere
fakat kimse görmüyor
bozuntudan bir şair
bakın bu şiirdir diyor

deniz kıyısında bir köy var
ölümden korkmuyor insanları
ve
yaşamayı çok seviyorlar
mahallede sela havası
ben teneşirdeki görüntüme gülümsüyorum
ölmek dediğin ne ki güzelim
çıkmaz sokak
her zaman girdiklerimizden
bilirsin
yalnızca bu kez çıkamıyorsun
hepsi bu

ah bir bilsen bunları
şimdi
ellerimi uzatsam göğe dokunurum
saçların o mesafede duruyor