aksak atlar gibi geceye koşuyorum. kendimle girdiğim bütün mücadeleleri kaybettim. yarışın galibi çoktan belli. her seferinde sonunculuğumu kanıtlamak için varıyorum bitiş çizgisine.  artık çabalarım alkışı haketmiyor.
ölmediğimi kanıtlamak için yürüyorum sokakları. kalabalıklara karışıp ben de sizdenim demek istiyorum. mavi balonlar var elimde, gökyüzü çekiyor içim. iğnelelerle üzerime koşuyorlar.
aynalarda yüzümü yadırgıyorum.
uçurumlardan düştüğüm rüyalarla başlıyorum güne. düşmek ne derin kelime.
kutsal kitapları yırtarcasına besliyorum nefes alamadığım karanlıkları. haritalarda naaşıma uygun yer bulamıyorum.
yollardan geçiyorum. hiçbir yere varmayan yollardan. nefes nefese koştuğum bütün adreslerde kapıda kalıyorum.
mutlu son diye bir şey yoktur, diyorum kendi kendime. kendimi, içinde bulunduğum felaketlerden daha kötülerini düşünerek avutuyorum.
kuyulardan geçiyorum. bir kuyudan geçmek ne demek? yanaklarımdan akan hüznü gömleğime siliyorum. gömleğim kırmızı hüzün ipliğinden dokunmuş. soluduğum ışık, geceden karanlık.
kalbimin odalarının ışıkları sönük. perdelerim rüzgarda savrulmuyor. kendi mezar taşıma ismimi kazıyorum, zihnimde muhafaza ettiğim bu körelmiş çivilerle.
eşiğimde tuzaklar buluyorum. insan eliyle yapılmış tuzaklar. insanoğlu eskiden açtı. tuzakları yalnızca avlanmak için kullanırdı. şimdilerde ise hobi olarak kullanılıyor bu kapanlar. tamam lan, çok istiyorsanız öleyim, diyorum bazen. iyi de benim naaşım kimin ne işine yarayacak?
varoluşumun izahını yapacak bir kitap yazılmadı henüz. hüznümü betimleyecek bir ölüme şahit olmadım. idam sehpasına gülümseyen bir adamın vakurluğu içerisindeyim. bütün tercihlerim seçeneksizlikten.
birilerine bir şeyleri itiraf edeyim istiyorum. kimse gerçekleri umursamıyor.. çalmasını bilmeyenlerin elinde gürültü çıkarmaktan öteye gidemeyen müzik aletleri gibiyim. daha ilk karşılaşmada istedikleri tınıların çıkmasını bekliyorlar. emek vermek yorucu bir iş. devir hazıra konmak devri. doğru sesleri çıkarmadığımı kabul ediyorum, ama kulakları tırmalayan bu seslerin müsebbibi ben değilim. beni duymak istemiyorsanız tellerime dokunmayın.
bir şeylerin inadına ayakta duruyorum. bir şeylerin inadına yürüyorum sokakları. bir şeyleri yalnızca, başka bir şeylere inat olsun diye yapıyorum. gülümsüyorum. acıya, kedere, karanlığa. inadına..
nasılsa istediğim yerlerde olamayacak, istediğim şeyleri yapamayacak olmanın verdiği rahatlıkla, hiçbir kaygıyı barındırmıyorum omuzlarımda. ama asıl yük buymuş meğer.
kayıtsızlık o kadar da rahatlatıcı bir varış noktası değilmiş.
her şeyi iş işten geçtikten sonra idrak ediyorum. tecrübe edindiğim hiçbir şey beni daha iyiye götürmüyor. aksine, bütün güzel ihtimalleri ortadan kaldırıyor çekingenliğim. kırılganlığım. umutsuzluğum. belki yarın güzel bir şeyler olur, beklentisiyle yazılan bütün kitapları parçalıyorum.
mutluluğa duyduğum nefret, kedinin ulaşamadığı ciğere mundar demesiyle aynı.
ne yapmamam gerektiğini virgülüne kadar ezberledim. ne yapmam gerektiği hakkında ise en ufak bir fikrim yok.
tırnaklarımla bir şeyler kazıyorum kimsenin göremeyeceği duvarlara. şiirlerim sokakta falan değil. bütün iyi ve güzel yanlarımı kimselerin ulaşamayacağı sandıklarda gizliyorum. kötü yanlarım günyüzünde. iğrençliğimi, acizliğimi saklama gereği duymuyorum.
penceremin önüne izmarit dolu saksılar diziyor, bahçemdeki dikenleri itinayla suluyorum.
papatyaları, gülleri, menekşeleri misafir kabul etmediğim odalarda muhafaza ediyorum uzun yıllardır. hem çiçeklere hem bana eziyet, biliyorum. olsun.
tanıdığım hiç kimse durgun kıyılarımı haketmiyor. bir annem var işte. dalgalarımı bir tek ondan sakınıyorum. geri kalan herkese fırtınalıyım.
sancılarım benden büyük. ve acılarım. ve kederlerim. bu kokuşmuş ruhumu bedenime sığdıramıyorum.
kalabalık caddelerden kanalizasyonlar akıyor maviliklerime. ormanlarıma izmaritler atıyorlar. ateşle yaklaşmayınız yazılı tabelalarımı  ateşe veriyorlar. ee, biz yaktık da, sen de yanmasaydın, pişkinliğini görüyorum her gün karşılaştığım insanlarda.

uzun zamandır insanlarla  yaşamıyorum, onlara maruz kalıyorum.

nazik dokunamıyorsak sebebi parmak uçlarımızdaki yaralar

10 ekim gecesi, bir apartmanın üçüncü kat balkonunda, tamam, dedim. artık ölmeliyim. bedenimdeki acı yoğunluğunun gelebileceği en üst nokta burası. daha ötesi yok bunun. ya kendi canıma kıyacaktım ya katil olacaktım. ikisini de yapamadım. daha cesurca bir şey yapıp, yaşamalıyım, dedim, kendi kendime. bir şey yapmadan, hiçbir şey olmamış gibi yaşamalıyım. -oradan bakınca çok da cesurca bir hareket gibi görünmeyebilir, umarım buna hep oradan bakarsınız.- sabaha kadar uyumadan düşündüm, düşündüm. sağ bileğimdeki kan lekelerine bakıp biraz daha düşündüm. izler bana ait değildi. 76 kiloluk bir bedene sığdırabileceğim maksimum acıyı sığdırdığımı düşünüyordum o gece. kafam patlayacak gibi oluyordu. zihnimde fokur fokur kaynayan bir şeyler kulak zarlarımı tırmalıyordu sanki, özgürlüğüne kavuşmak için. sesler duyuyordum, silüetler görüyordum. karanlıkta beni bekleyen bir şeyler vardı. evde duramadım, sokağa çıktım. sokak köpeklerine sarıldım. kaldırım taşlarına koydum başımı. o gece sigaraya başladım. sigara dediğim karanfilli djarum black. normalini içmem. bunun kokusu hoşuma gidiyor. her fırtta o geceyi hatırlıyorum.
sonra bir şekilde sabah oldu. öğlen sonu ancak kendim olduğumu hatırladım. baktım kendimi öldürmeye gücüm yetmiyor. bari kalkıp bir çay koyayım, dedim. zamanın ve mekanın bir önemi yoktu. hiçbir şeyin ağırlığını hissetmiyordum üzerimde. sanki yüz tonluk bir press makinesiyle üzerime bastırmışlardı. basıncın etkisiyle kala kala bir milim kalmıştım. var olup olmadığımı denemek için bir kaç kez duvarlardan geçmeyi düşündüm. zaten suratımda yeterince yara izi vardı. vazgeçtim. bütün insanlıktan nefret ediyordum. bütün insanlıktan. bu nefreti bir ömür gözlerimde taşıyacaktım, çakılı bir çivi gibi.
sonra, bardağa su doldururken elime kaynar su döküldü. baktım ki, hala canım acıyor. şaşırdım, acının bir sonu yoktu. akışkan bir madde gibi, bulunduğu ortamın şeklini alıyor. genişliyor, büyüyor, büyüyordu. sığacak yeni köşeler buluyordu kendine. işte tecrübe falan dedikleri de buydu.
insan ufkunu dar tutmalı...
bir pencereden bakmakla, bir dağın tepesinden bakmak bir olur mu hiç? pencereden bakarsan sokağın haline üzülüyorsun, bir dağın tepesinden bakarsan bütün şehrin haline..
yıllar geçti, yaralarımdan bir tepe oluşturdum, şimdi üzerine çıkıp oradan seyrediyorum hayatı.
her şey aşağıda kalıyor. hiç kimse, hiçbir yer, hiçbir duygu, beklentilerime denk değil.
belki, dedim, biri çıkıp gelir bir gün. anlıyorum lan seni, der. sarılır, omzunda hüngür hüngür ağlarım. ki ben, nelerin yanıp kül olduğunu seyrettim de, kirpiklerimden bir damla yaşı bırakamadım yanaklarıma. birileri beni seyrediyordu, beceremedim. babadan kalma alışkanlıklar.
kurtuluşu başka bir insanda aramak ne acı. ömrüm boyunca birilerine, bir şeylere bağımlı olmamak için uğraştım. kimseye ihtiyacım olmamalıydı. kimseden medet ummamalıydım. bütün kazançlarımı tırnaklarımla kazıya kazıya elde etmişken, kayıplarımda, mağlubiyetlerimde hep başkalarının parmak izi vardı. ben bu dünyanın adaletini sikeyim.

*insan haddinden fazla yaşamamalı.

insanız, kemiklerimiz kırılıyor.
insanız, kalbimiz kırılıyor.
insanız, hayallerimiz kırılıyor.
umutlarımız, düşlerimiz, çocukluğumuz, sevincimiz, gururumuz..
kırıldıkça sivri uçlara dönüşüyor köşelerimiz.
kime sarılsak batıyoruz.


şöyle demiştim zamanın birinde;
nazik dokunamıyorsak sebebi parmak uçlarımızdaki yaralar..

teşbihte hata olmaz;
bu kıyısızlık, beni çok iyi bir yüzücü haline getirdi. iyi bir yüzücü olmanın bir boka yaramadığı derinlikteyim. boğulmamış olmak hayatta kalmaya yetmiyor. yardım çağrısı istemek de nafile. derinlik sarhoşuyum ama her şeyi net hatırlıyorum.

çaresizlikten duvarları yumrukladığım gecelerde güçlendi bileklerim. ışıksız sokaklarda yürümek zorunda kaldığım gecelerde öğrendim karanlıktan korkmamayı. cesaret; korkuya rağmen'liktir. bunu da korkudan bacaklarım titrerken gülümsemek zorunda kaldığım anlarda öğrendim. cesaret, asla korkmamak değildi. korkularının üzerine gidebilmekti, titreyen diz kapaklarına rağmen o karanlık yolu yürümekti, o ateşin üstüne gitmekti sıcaktan gözbebeklerin sızlarken. öyle yaptım. beni yalnız bıraktılar, tekmelediler, çelme taktılar, düşürdüler bile isteye. sırtımda en yakınlarımın ayak izlerini taşıdım yıllarca. tek başıma dolaşmak zorunda kaldım bu sokakları. bütün felaketleri bir başıma sırtladım. kimseye anlatamadığım acılarımı göz kapaklarımdan yanaklarıma akıttım geceler boyu. yumruklarımı sıkmayı böyle gecelerde öğrendim. kimseye ihtiyacım yoktu. kimseye ihtiyaç duymamayı, sevinçlerimi aynadan kendimle paylaşırken öğrendim. bana gidecek hiçbir yer bırakmadılar. sevecek hiç kimse kalmadı etrafımda. güvenin esamesi bile yoktu.
sizden farklı yürüyor, sizden farklı bakıyor, sizden farklı yaşıyor, sizden farklı yazıyorsam bu yüzden. zira çiçekli bahçelerde yürüyerek güçlü olunmuyor. çiçekli bahçelerde büyüyen çocuklar; büyüdüklerinde çorak, dikenli topraklardan geçemiyor, karşı tarafa ulaşamıyor, o daracık düzlüklere sıkışıp kalıyor, gerçek hayatı tanımıyor, bilmiyorlar. ağızlarından samimiyeti düşürmeden, samimi olan herkesten kaçıyorlar dört nala. çünkü gerçekler acıtır, gerçekler yaşadıkları hayatın aslında bir bok olmadığını, mensubu oldukları gülüşlerin, sevişlerin tamamen hayal ürünü olduğunu gösterir onlara. samimiyet demek; gerçekleri bilmek, duymak, öğrenmek, paylaşmak ve bundan rahatsızlık duymamak demektir. bir masada oturmuş, kahkaha atarak bira içen beş kişinin en az ikisi birbirinden nefret ediyor.  daha iyi bir seçenekleri olmadığı için orada bulunuyorlar. hadi bunu inkar edin. yüzüne karşı küfretmek istediğiniz insanlarla aynı sofralarda yemek yediğinizi inkar edin? seksi bedavaya getirmek için sürdürdüğünüz ilişkilerinizi inkar edin? sırf muhtaç olduğunuz için sadık kaldığınız insanları inkar edin?
bu tarz yazıları yazıları okumak hoşunuza gidiyor. peki hayatınızın bu raddeye gelmesini, her gece bu hislerle boğuşmayı hanginiz ister? hanginiz bunları yazmaktan başka çaresi olmayan bir adama dönüşmeyi istersiniz? ve ya bunu göğüsleyebilirsiniz? hanginiz tek başınıza saatler, günler, aylar hatta yıllar geçirebilirsiniz? kimseye muhtaç olmadan, ihtiyaç duymadan kaç gün geçirebilirsiniz? bir anda çevrenizdeki bütün yapaylıkları siktir edip, bile isteye, yalnızlığın samimi kollarına bırakabilirsiniz kendinizi? size bir şey diyim mi? siz hiçbir sikim değilsiniz beyler. ihtiyaçlarınız doğrultusunda ilişkiler kurduğunuz, adaletin yalnızca çıkarınıza uygunken tecelli etmesini istediğiniz, gerçek bir mutsuzluktansa, yapay mutlulukları tercih ettiğiniz, boktan ilişkilerinizi, boktan yetilerinizi nimetten saydığınız, hala kendinizi birilerinin yanında daha güvende hissettiğiniz sürece bir bok değilsiniz. olamayacaksınız da.
siz de bir halt değilsiniz kadın arkadaşlarım.
dürtülerinizi kontrol edemediğiniz, östrojen hormonlarının sizi ele geçirmesine izin verdiğiniz, kendinize saygı duymadığınız, iç çamaşır değiştirir gibi insan değiştirdiğiniz, başkalarına muhtaç bir yaşamı tercih ettiğiniz, kendinizi kendinize itiraf edemediğiniz sürece bir halt değilsiniz. olamayacaksınız da.

özendiğiniz dizi karakterlerine bir bakın. sevdiğiniz roman kahramanlarına. taklit ederek imajınızı değiştirdiğiniz o film karakterlerine bakın. imrendiğiniz aşk hikayelerine bakın. ne iyi değil mi? peki o kahramanlardan biri olmaya, o yaşadıkları hayatı yaşamaya hanginizin götü yer? uzaktan manzara seyretmek kolay tabii.
bir dağın tepesine tırmanmaya cesaretiniz yok, ama zirveler üzerine methiyeler diziyorsunuz.
derinlik, kelimesini dilinizden düşürmüyor, ama ne hikmetse sığ sularda bile boğulma tehlikesi atlatıyorsunuz.
bu yazıyı şunun için yazıyorum. ister yirminizde, ister altmışınızda olsun; sike sike yalnızlığı tadacaksınız. sike sike öğreneceksiniz tek başınıza hayatta kalmayı.
bu satırları, bu gerçekliğin memnuniyetiyle yaz/ş/ıyorum.
misal; siz gökyüzündeki bir kuşa bakıp, ne güzel süzülüyor diyorsunuz, bense onun kilometrelerce yolu teperek sıcak yerlere ulaşma çabasını görüyorum.
hepiniz birgün bu açıdan bakacaksınız hayata. doğru olan bu demiyorum, olması gereken de bu demiyorum ama bir gün aynı pencereden seyredeceğiz bu sokakları. bu yolları aynı dalgınlıkla yürüyeceğiz. ben yirmimde öğrendim, silahlarımı kuşanmam zor olmadı. siz ellinizde öğreneceksiniz bunu. ne silah tutma gücünüz ne de isabet ettirme yeteneğiniz olacak. gebereceksiniz oğlum. yıllarca inandıklarınızın, yalan olduğunu anlayacaksınız. kimsenin size ihtiyacı kalmadığı zaman, sizin işinize yaramayan insanlara yaptığınızı birileri de size yapacak. yastıkları ısırarak hıçkıracaksınız. toplum da bunu kabul etmeyecek. antropozdandır diyecekler. torunları ziyaret etmiyormuş, yazık diyecekler. çocukları hayırsız çıktı, diyecekler. o zaman hesaplaşacağız. yaşattıklarınızın hesabı öteki tarafa kalmayacak. geçin onları. hele bi elden ayaktan düşün, o taptığınız eşyalar, kulu olduğunuz insanlar kurtarabilecek mi bakalım sizi..
bana ne mi olacak. yirmilerimde öğrendiğim gerçeklerle yaşamaya çoktan alışmış, bütün planlarımı, ilişkilerimi bu gerçekliğe göre tasarlamış, bütün yatırımımı yapaylıktan kaçmak için kullanmış olacağım. mutluluğum da mutsuzluğum gibi gerçek olacak. en iyi ihtimalle ölmüş olacağım.


cesaretim kırıldığı zamanlarda güçlü olmak, gücüm kalmadığı zamanlarda da cesur olmak zorundaydım. beni buna insanlar zorladı. tek başına yürüdüm, tek başına büyüdüm. bunun getirisi de işte bu satırlar oldu.

yarın bir gün hep beraber bir felakete tanıklık etsek, sizin dizleriniz titrerken benim de dizlerim titreyecek belki; ama işte o anlarda ben sizden farklı olarak, gülümseyerek ıslık çalıyor olacağım.

velhasıl; adam olun lan işte. biraz büyüyün. kurtulun şu fazlalıklarınızdan. umrumda olduğunuzdan dolayı demiyorum. kendi dünyanızı yaşanmaz bir hale getiriyorsunuz, bazen sokaklarınızdan geçmem gerekiyor. pencerelerinizden taşan kanalizasyon atıkları ayakkabılarımı kirletiyor. canımı sıkıyor bu durum. he bi de o pahalı parfümlerle kamufle etmeye çalışsanız da, hepiniz tepeden tırnağa bok kokuyorsunuz.  rahatsız oluyorum...

canım insanlar;
kötü, işe yaramaz ve vasat biri olduğunuzu kendinize itiraf edin. iyi şeyler doğurmanın, iyi biri olmanın birinci kuralı, aslında bir bok olmadığınızı kabullenmektir.

bir yangının küllerini soluyorum
penceremde mavilikler yok
göğüs kafesimde kuşlar beslerdim eskiden
şimdilerde sokağımdan kediler bile geçmiyor
sokaklarda telaşlı yürümek istiyorum
çünkü bu biraz da yaşıyorsun demektir
geç kalacağım hiçbir yer yok
epeydir otobüslerin peşinden koşmuyorum
bir savaşta yerle bir olan ordunun gazisi gibiyim
saklanmışım da bir ben sağ kalmışım sanki
bu yüzleri tanımıyorum, bu sesleri de
tanıdığım herkes bir yerlerde gömülü
ucu bucağı yok sancılarımın
ucu bucağı yok hayal kırıklıklarımın
söyle ey ucu bucağı olmayan gökyüzü
herkese mavi de, bir tek bana mı grisin?
bedenimde kederler ilikli son düğmesine kadar
nefes alamıyorum, ama nefessiz de değilim
bütün pencerelerden ışık saçılıyor sokağa
ben odamda gözlerimi karanlığa alıştırıyorum

bir şeyler anlatacaktım ama bunları değil
balkondan son izmariti atıyordum az evvel
şahit olduğum manzara yazmaya itti beni,
öyle bir yerdeyim ki,
burada kuşlar cıvıldamıyor, çığlık atıyor

gaseyan

beni yaşıyor gösteren bütün aynaları parçalıyorum

bu kan revan ellerimle

parçalanmış her şey, parçalanmış

ve

planlanmış bir cinnet değil bu

ölümüme bir kaç kez şahit oldum

cesetleri bileğimle temizledim yanaklarımdan

ustalar değil, acemiler ölemiyor buralarda

boynumdaki jileti kazağımın içinde saklıyorum

kırmızı, katran

ölsen belli etmeyecek türden hani

hazırlıklıyım

cesedime yakışacak sekilde giyiniyorum epeydir

ayıplarlar çünkü

insan asıl ölürken yakışıklı görünmeli

bir yeri nasıl terkedersen öyle hatırlanırsın

nasıl hatırlanıyorsan öyle yaşamış sayarlar

eskimiş kumandalar gibiyim bu koltukta

oda var, televizyon var

kimse benim için kavga etmiyor

birileri gelip dizlerine vuruyor eski bir alışkanlıkla

anlayamıyorum

yirmi üç gün oldu

ölüme benzer bir şeyler fısıldıyorlar duvarların ardından

anladığım bir dil değil bu

bilmediğim lisanlarda yakıyorlar ağıtlarımı

coğrafi haritalarda elimle gösteremeyeceğim yerlere dökülüyor içim

belki niyagara belki bil nehri

neredeyim,
emin değilim

hastalıklı bir köpek gibi uzanıyorum yerlere

haber değeri taşımıyorum

yaşasam da, ölsem de

hastalıklı bir köpeği baska bir köpek bile umursamıyor

iyileşmek bunu gerektiriyormuş

görmezden gelmek dedikleri bu
sanıyorum

kaybetmekten korktuğum bir şeylerin salası okunuyor zamansız

cami avlularında uyanıyorum rüyalardan soluk soluğa

çocuklar taşlıyor pencerelerimi, kırılmıyorum

bir kadın geçerken yanımdan, kendi silüetini görüyor bedenimde

kaşları çatılıyor,
paramparça oluyorum

nefes alamadığım yerleri gösteriyorlar yaşa diye

ne garip insanoğlu

ölmeden önce derin bir nefes almak için, soluksuz çalışıyor ömür boyu

kanıyorum

kanıyorum

kanıyorum

kağıtlara dökülüyorum

geçer diyorlar

kanıyorum

geçmiyor

tren rayları geciyor zihnimden

yolculuklar geçiyor

düşüyorum

uçmak sayıyorlar bunu

normaldir, uçmanın bedeli yerle bir olmak diyorlar

ulan düşüyorum

diyemiyorum

korkularımı kontrol edemiyorum

bazen değil

kontrolden çıkıyorum

direksiyonu çevirecek gücüm de var

yoldan çıkmak hoşuma gidiyor

yalan değil

bir kadını öpüyorum boynundan

bir kadını daha öpüyorum

çıkmak istemiyorum koynundan birinin

karanlığım

bir kadınla olmak aydınlanmaya yetmiyor

- bu dediğim yalan da olabilir

yeni bir umut doğuruyorum

güneş doğmadan

karanlığa üç kez adını fısıldıyorum

-gaseyan

-gaseyan

-gaseyan

haykırmak istediğim dillerde susuyor

yaşamak istediğim yerlerde ölüyorum

kendimi suçluyorum eski bir alışkanlıkla

insan öyle kolay çıkamıyor

bir kez umutla girdiği kapıdan

-kapı da kapıymış ha

dizlerim ağrıyor, çok koşmuşluktan

hiçbir yere varamıyorum

zihnim bulanıyor
kokuşmuşluktan

geçitler uzanıyor çocukluğumdan cesedime doğru
eskiyorum

yaşlanmıyorum

afili acılar çekiyorum, afili sancılar

parmakla gösteriyorlar beni

uzaktayken güzel bir manzara bedenim

yakınlaşınca
üzerine basılmış bir salyangoz kadar çirkinim

yamulmus bir çivi gibi

bir şeyler bir yerlerde tutunsun diye eğiliyorum

tanrıyla konuştum geçen

amacının dışında kullanmasınlar beni

geriliyorum

bir yanlış üç doğruyu götürüyor

hiçbir şey kuralına uygun değil buralarda
ve

ölüler çürümeden gömülmüyor