kahvaltı soframda bir bardak, bir çatal 

çayı şekersiz içerim kendimi bildim bileli

yalnız kurduğum sofrayı yalnız toparlayıp

ağrımı dindirsin diye ilaçlar yutuyorum

sonra bir sigara

sonra bir sigara daha

her şey berbat

hastaneye tek başıma gidiyorum,

kapıdan her girdiğimde, bu son olsun, diyerek

içerde kendim, içerde doktor

bekle, diyor bana öylece

içini deşeceğiz, ama bekle diyor 

iki çay ver garson, der gibi

salt, duygusuz

onların işi o biliyorum da 

dışarıda kendimi bekleyen yine benim

nasılsın diye soran

kendimi teselli etmesi gereken yine benim

doktorlar bunu bilmiyor, ben de söylemiyorum

böyle şeyleri söylemek ayıptır çünkü

insanın kendi kendini teselli etmesi

de ayıptır

ama insanın kendine yaptığı ayıbı kimse umursamaz 

acayip bir yerdeyim, üzülmüyorum artık, acıyorum kendime sadece

ne hoş değil mi 

bir kadına doğru zamanda söylenmek için ezberlemiş şiirler yok

hastane koridorlarındaki fayanslar var ezberimde

sağdan sola 76 tane, biri hafiften çatlamış

çok değil ha, 26 yaşındayım 

oysa bir gitmesi olmalıydı bu temmuz ayının

bir otobüs koltuğunda uyuya kalınmalıydı

kalan ömürde, unutulmayacak birinden gelen bir merhaba ile tanışılmalıydı

yani bir sevmesi olmalıydı

çocukların ölmesiyle değil

çocukların gülümsemesiyle anılmalıydı bu temmuz ayı

ah, ne yanlış bir coğrafya burası
çocuklar

kadınlar

sevenler

ve bekleyenler için

edip cansever'in umutsuz yanından soluyorum bu sabah

nazımın itilmişliğini

sabahattin'in ezilmiş başını

oğuz atay'ın anlaşılmayan yanını içimde taşıyorum 

bir sofrada bir bardak

bir sigara, bolca hüzün

sorarlarsa eh işte, yaşıyorum

dün sabah ölümü düşündüm

ve ilk olarak

ölümün ürkütücü değil

ferahlatan yanı geldi aklıma 

yine bu sofrada otururken

ahmet erhan'dan farklı olarak

ölümü düşündüm ben,

26 yaşında

ve hayat böyle berbatken

sonra bir cenazeyi uğurladım içimden

canlı kanlı birini merak etmediğim yerlere uğurladım

sonra bir tabutu sırtladım aynı gün

daha dün yani

altmışında bir adam, bildiğin ölü

altmış yılın emeğini, umudunu gömdüler onbeş dakikada

annem buna çok üzüldü

ben hemen yandaki mezar taşında

benden genç yaşta öldüğü yazan çocuğa üzüldüm

herkes kendine yakın hissettiği felakete üzülüyor

bunun ayıplanacak bir yanı yok

bu sabah oturdum ölümü düşündüm

ölüm bir kayıp gibi gelmiyor artık

bu mu lan kaybetmekten korktuğum hayat, dedim yüksek sesle kendime

bir insan kendiyle konuşurken

sesini kısmıyorsa artık

yalnızlık budur işte

dedim kendime

yine sesimi kısmadan

aşk ne, sevmek ne, umut etmek ne

nerden bileyim

ben böyle şeyleri yalnızca özlemesini bilirim

insan tatmadığı şeyleri özler en çok

ve bu hiçbir kitapta böyle yer almaz

zaten doğru kitaplar

herkesin elinde bulunmaz 

şiir yazıyormuş gibi değil

sonunun yaklaştığını hisseden birinin 

dünyaya not bırakması gibi

geldim bu satırlara kadar

içimde biraz korku, biraz kırgınlık

biraz öfke

ve hepsinin etrafında bolca yalnızlık

oturdum ölümü düşündüm

metin eloğlu okudum az evvel 

bu şiiri onun yardımıyla bitireceğim 

içimi çizen bir hüzün tonuyla 

şöyle diyor bir şiirinin sonunda

"böyle şiir olmaz, diyeceksin; biliyorum.

ama böyle dünya olur mu?"