ben, kendi düzenine baş kaldırmış bir asi gibi yürüyorum ruhumun kaldırımlarında

değiştirilecek her şeyi değiştirmiş,

yürünecek her yolu yürümüş,

tanınacak tüm insanları tanımış,

tüm kapıları zorlamış,

tüm hamlelerini kullanmış

yine de bir çözüme ulaşamamış bir adamın yılgın bedeniyle varım bu şehrin sokaklarında

kendim kadar varım

kendime kadar varım

yumruklarını hep kendine doğru sıkmış bir çocuğun

elinden kaçırdığı uçurtmasının tellere takıldığını görmesi gibi bakıyorum geçmişime

hangi rüzgar aldı beni,

hangi çocuk elinden kaçırdı

hangi tele takıldım

kim kurtaracak beni buradan

ya da kurtaracak mı

en önemlisi ben kurtarılmaya değer miyim

hem

işlevini tamamlamış bir uçurtmayı kim yeniden göklere çıkartmayı dener ki

boş hayal benimkisi

farkında olmadan 

bir gün son kez ısırdık o salçalı ekmeği

bir akşam son kez kapıyı vurarak girdik gecekondu evimizin kapısından

bir gün son kez söyleyemedik sevdiğimiz kızlara onları sevdiğimizi

bir gün son kez öptük annemizin yanaklarından

bir gün son kez itiraz ettik üst auttan giden o topun gol olmayışına

hiçbirinin son kez olduğunu bilmeden

zaten inşan, 

bir sonu olduğunu unutmasa

yaşamın en ufak bir parçasını bile bırakır mıydı elinden?